مسئلۀ پیوندیابی در بین مهاجران، همیشه‌ مهم بوده ‌است. سازگاری مهاجران در جامعۀ میزبان، منوط به کیفیت پیوندیابی آنهاست؛ اما مهاجرانی که وارد مقصد می‌شوند، تا حد زیادی به‌جای پیوند با جامعۀ میزبان، به‌سمت ذره‌ای‌شدن (اتمیزه‌شدن) گرایش می‌یابند و معمولاً در حواشی اسیر می‌شوند. پژوهش حاضر به‌دنبال واکاوی چگونگی فرآیند ذره‌ای‌شدن زنان مهاجر بوده است. روش پژوهش، کیفی و از نظریۀ زمینه‌ای بهره گرفته‌ شده‌ است. مشارکت‌کنندگان، 21 نفر از زنان مهاجر به شهر یزد از استان‌های مختلف کشور بوده‌اند که به‌صورت هدفمند و به شیوۀ نمونه‌گیری نظری انتخاب‌ شده‌اند. ابزار گردآوری داده‌ها، مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته و تحلیل داده‌ها به شیوۀ کدگذاری باز، محوری و گزینشی انجام شده ‌‌است. نتایج نشان داد‌ آغاز فرآیند ذره‌ای‌شدن زنان مهاجر، خودخواسته و در راستای واماندگی آنان در زادگاه، در ابعاد مختلف از‌جمله رنج‌های فزایندۀ پایدار، زیست‌بحرانی در زادگاه و گسست اعتماد بر اثر شرایط بی‌ثبات‌کنندۀ مبدأ رخ می‌دهد. آنان در فرآیند شرایط سخت یاد‌شده به‌نوعی واگرایی از مبدأ می‌رسند و برای بازسازی دوبارۀ زندگی و شخصی‌سازی آن در جهت آرامش و بهره‌وری بیشتر، به بازتعریف شبکۀ اجتماعی خود در پیوند با مقصد دست می‌زنند. از سوی ‌دیگر، زنان مهاجر با ورود به مقصد و مواجهه با عواملی چون ناپذیرش‍گری فرهنگی شهر جدید، چرخۀ ناتوانی اقتصادی و سبک زندگی انزواطلب شهری، ناخواسته مجبور می‌شوند ارتباطات خود را سود‌محور کنند. نتیجۀ روند طی‌شده، خلاصه‌شدن روابط آنان در دایره‌ای از روابط اجتماعی تعریف‌شده، سودمند و مطمئن است که بر‌حسب شرایط سیال‌وار تجدید، بسط یا تحدید می‌شود.