یکی از مهمترین آسیبها و چالشهای پیش روی سرمایه انسانی در یک کشور مساله مهاجرت نخبگان است که به مثابه یک واقعیت سالهای متمادی جربان داشته و موجب از دست رفتن بخش مهمی از سرمایه کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته به نفع کشورهای در حال توسعه گردیده است. کشور ابران نیز از این روند مستثنی نبوده و مهاجرت نخبگان در دهه‌های اخیر بالاخص پس از وقوع انقلاب اسلامی سیر صعودی داشته است. سوال اصلی این مقاله جمهوری اسلامی ایران در جهت جلوگیری از مهاجرت نخبگان از سال ۱۳۷۰ تا ۱۴۰۰ چه آسیب شناسی و راهکارهای استفاده کرده است؟ یافته‌های ناشی از مطالعه توصیفی – تحلیلی پدیده مهاجرت نخبگان در ایران پس از انقلاب نشان میدهد که عوامل دافعه موجود در داخل کشور نقش بسزایی در تسریع و رشد پدیده مزبور داشتهاند که از مهمترین آنها میتوان به رویکردهای اقتصادی اتخاذی از جمله فقدان آزادی اقتصادی توسعه نامتوازن نظام آموزش عالی و نیز عدم حمایت بابسته از فرآیند کارآفرینی توسط نخبگان اشاره نمود به نظر میرسد با توسعه اقتصاد دانش بنیان و فراهم نمودن زیرساختهای مرتبط با»؛ آن رفع دبوان سالاری و همچنین ایجاد توازن در توسعه کمّی نظام آموزش معالی تا حد زیادی میتوان پدیده مهاجرت نخبگان را مهار با حداقل دامنه بروز آن را کاهش داد.